الهی که من بمیرم
تو تک فانوس شبستان های تاریک قلب منی
که به امید صبح و روشنایی به افق بی کرانه های روشن
دست بلند می کنی
و سیب را از روی شاخه به امید شیرینی لحظه های تلخم
و چراغ را به امید لحظه های تاریکم به تنهایی من هدیه می کنی
پس ای شیرینی و روشنایی هدیه شده
به شیرینی تمام سیب های روی شاخه ی درختان سر سبز دنیا
و به روشنایی تمام فانوس های دنیا
دوستت دارم . . .
در کنار تو . . .
در سینه ام جایگاهی است
نامت را حک کردم
هر روز تو را می بوسم و می بویم و عاشقانه
چشمانت را نگاه می کنم . . .
دنیایی ساخته ام
خانه ای بر بلندای محبت
رشته های مهر پیچک هایش گلدان هایی پر از گلهای سرخ
و تو تنها معبود خانه ی کوچک من
خانه ای که به وسعت سرسبزی کوهساران است . . .
و من در کنار چشمه ساران محبت دستانت را می فشارم
من فردای امید را با چشمانی مشتاق می نگرم
در کنار تو . . .
نامه
نامه ی چارلی چاپلین به دخترش :
تا وقتی قلب عریان کسی را ندیدی بدن عریان خودت را نشان نده . . .
هیچ وقت چشمانت را برای کسی که معنی نگاهت را نمی فهمد گریان مکن . . .
قلبت را خالی نگاه دار اگر هم روزی خواستی کسی را در قلبت جای دهی
سعی کن که فقط یک نفر باشد و به او بگو که تو را بیشتر از خودم و کمتر
از خدا دوست دارم زیرا که به خدا اعتقاد دارم و به تو نیاز . . .
عجب صبری خدا دارد . . .
عجب صبری خدا دارد !!
اگر من جای او بودم که در همسایه ی صدها گرسنه
چند بزمی گرم عیش و نوش می دیدم
نخستین نعره ی مستانه را خاموش آندم بر لب پیمانه می کردم
عجب صبری خدا دارد !!
اگر من جای او بودم
برای خاطر تنها یکی مجنون صحرا گرد بی سامان
هزاران لیلی ناز آفرین را کو به کو
آواره و دیوانه می کردم . . .
عجب صبری خدا دارد !!
اگر من جای او بودم
به گرد شمع سوزان دل عشاق سرگردان
سراپای وجود بی وفا معشوق را
پروانه می کردم . . .
عجب صبری خدا دارد !!
چرا من جای او باشم ؟!؟!؟!؟
همین بهتر که او خود جای خود بنشسته و تاب تماشای
تمام زشت کاری های این مخلوق را دارد !
وگرنه من به جای او چو بودم
یک نفس کی عادلانه سازشی با جاهل فرزانه می کردم !!
عجب صبری خدا دارد !! عجب صبری خدا دارد !!
آدم
نامت چه بود ؟ آدم
فرزند ؟ بنویس اولین یتیم خلقت
محل تولد ؟ بهشت پاک
اینک محل سکونت ؟ زمین خاک
آن چیست بر گرده نهادی ؟ امانت است
قدت ؟ روزی چنان بلند که همسایه ی خدا . اینک به قدر سایه بختم به روی خاک
اعضاء خانواده ؟ حوای خوب و پاک قابیل خشمناک هابیل زیر خاک
روز تولدت ؟ روز جمعه به گمانم روز عشق
رنگت ؟ اینک فقط سیاه ز شرم چنان گناه
چشمت ؟ رنگی به رنگ بارش باران که ببارد ز آسمان
وزنت ؟ نه آنچنان سبک که پرم در هوای دوست نه آن چنان وزین که نشینم بر این خاک
جنست ؟ نیمی مرا ز خاک نیمی دگر خدا
شغلت ؟ در کار کشت امیرم
شاکی تو ؟ خدا
نام وکیل ؟ آن هم خدا
جرمت ؟ یک سیب از درخت وسوسه
تنها همین ؟ همین !!!!!
حکمت ؟ تبعید در زمین
همدست در گناه ؟ حوای آشنا
ترسیده ای ؟ کمی
ز چه ؟ که شوم اسیر خاک
آیا کسی به ملاقاتت آمده ؟ بلی
که ؟ گاهی فقط خدا
داری گلایه ای ؟ دیگر گلایه نه ولی ...
ولی چه ؟ حکمی چنین آن هم یک گناه ؟!!
دلتنگ گشته ای ؟ زیاد
برای که ؟ تنها خدا
آورده ای سند ؟ بلی
چه ؟ دو قطره اشک
داری تو ضامنی ؟ بلی
چه کسی ؟ تنها کسم خدا
در آخرین دفاع ؟
می خوانمش که چنان اجابت کند دعا ...
بی تو ...
چه خواهم شد کجا خواهم رفت
بی تو
بی تو هزاران بار در لحظه خواهم مرد
بی تو باید قطره را به دریا سپرد
بی تو تمام هستی ام از بین خواهد رفت
بی تو باید همیشه خشک شد
با تو من کرانه های آسمان را در آغوش دارم
با تو من بذر محبت را همه جا می کارم
و از انگور سخنت میگویم ...
با تو مفهوم عشق را زمزمه خواهم کرد
و برای غنچه ها معصومانه خواهم بارید . . .
راز رسیدن
لیلی زیر درخت انار نشست
درخت انار عاشق شد ................گل داد سرخ سرخ
گلها انار شدند . . . داغ داغ
هر انار هزار دانه داشت.............دانه ها عاشق بودند
دانه ها توی انار جا نمی شدند . . . انار کوچک بود
دانه ها ترکیدند !!! .... انار ترک برداشت
خون انار روی دست لیلی چکید !!
لیلی انار ترک خورده را از شاخه چید
مجنون به لیلی هش رسید ........
خدا گفت : راز رسیدن فقط همین بود . . .
کافی است انار دلت ترک بخورد . . .
لیلی و مجنون
هنگامی که تمام زیبایی های جهان از نظر مجنون به خاک سپرده شد
مجنون خود را به مزار معشوقه ی خود رسانید
سنگ قبر را بغل کرد و از دل گریست
سعادت آرزو یافت که در جوار لیلی جان به جان تسلیم کند ...
ولی ای طبیعت ستمگر
تو این سعادت را از من دریغ داشتی
بهترین هدیه برای عاشق با وفایی
زمانی که دل شکسته ام برای همیشه در زیر خاک سرد آرامید
باشد که !!!!
بوته ی گل سرخی دور از گلهای دیگر آرام بر روی گورم پر پر شده و بشکند
در آن روز از من نشانی در این جهان نخواهد بود . . . ولی !!
روح جاودانه ام همچون دوستی وفادار به نزدت خواهد آمد و در خاموش شب
آهسته به گوشت خواهد گفت :
مرا به یاد آور !!!!
ناگهان چقدر زود دیر میشود ...
حرف های ما هنوز نا تمام
تا نگاه میکنی وقت رفتن است
باز هم همان حکایت همیشگی !!!
پیش از آنکه با خبر شوی
لحظه ی عزیمت تو ناگزیر میشود
آآآآآآآآآی !!!
ای دریغ و حسرت همیشگی ...
ناگهان چقدر زود دیر میشود
گردن آویز کسان دیگری ....به نام پیوند دهنده ی قلبها
هرگز فراموش نمیکنم آن دروغی را که عشق نام نهاده اند
زیرا هم آغوشی پیکرها به معنای یگانگی قلبها نیست
عشق یک علاقه ی شدید قلبیست
تقدیم به کسانی که زندگی را به معنای شرافت میدانند
عشق پاک را به هوا و هوس ترجیح میدهند
انسانیت کلمه ای است مبهم (محترم) نه بازیچه ی عشق
و برای آنان که از لذت گناه متنفرند ...