الهی که من بمیرم

  

           تو تک فانوس شبستان های تاریک قلب منی   

                       که به امید صبح و روشنایی به افق بی کرانه های روشن 

                دست بلند می کنی 

                    و سیب را از روی شاخه به امید شیرینی لحظه های تلخم 

       و چراغ را به امید لحظه های تاریکم به تنهایی من هدیه می کنی 

                       پس ای شیرینی و روشنایی هدیه شده 

              به شیرینی تمام سیب های روی شاخه ی درختان سر سبز دنیا 

    و به روشنایی تمام فانوس های دنیا 

                                               دوستت دارم . . .